OFF

حداقل نصف ما، تو کل زندگیمون، نه یه اکیپ پایه داریم، نه یه مسافرت خفن‌ میریم، نه قراره دونفری تو کویر دراز بکشیم و به آسمون خیره بشیم؛
فقط میریم سرکارمون و با خانواده میجنگیم.
و آدم هایی که دوسشون داریم کیلومتر ها ازمون دورن.🖤
 

حس میکنم از یه سنی به بعد دیگه حوصله گرفتن وایب منفی از آدمای دورتو نداری، دیگه به این فک نمیکنی رفیقمه کلی خاطره داریم، یا حتی بهش احتیاج دارم فلان جا، انگاری ظرفیت ملاحظه کردنت پر شده، بدون توضیح کنار میذاری و عموما میشی آدم بده، ولی اکی عه.
 

غم‌های آدم با آدم بزرگ میشن و از یه جایی به بعد، دیگه تو تن آدم جا نمیشن.🪐
 

هروقت ناامید شدی این حرف چرچیل رو به خاطر بیار:
باد با شمع های خاموش کاری نداره؛اگه بهت سخت میگذره،بدون روشنی!!!
 

رها کن، بذار بره، بذار اتفاق بیوفته، در هر صورت هیچ چیز توی این دنیا به تو وعده داده نشده و متعلق به تو نبوده، تنها چیزی که برای توئه، خودتی.

هیچکس لیاقت اشک های تو را ندارد.

کسی هم که لیاقتش را داشته باشد هرگز تو را به گریه نخواهد انداخت.

‏«دوست داشتن بعضی آدما مثل اشتباه بستن
دکمه‌های پیراهنه، تا به آخرش نرسی
نمی‌فهمی که از همون اول اشتباه کردی»
 

درنهایت شاید اونقدرا برام مهم نباشه که دوست داشته نشم،

اما همیشه برام سواله که چطور این همه آدم ناجالب دوست داشته میشن و من نه .

این گفته‌ی آلبرت انیشتین برای من به‌شدت امیدبخشه؛ می‌گه:
«‏اگر می‌خواهید زندگی شادی داشته باشید، آن را به هدفی گره بزنید، نه به افراد یا اشیا.»

یه تعریف از افسردگی شنیدم، جالب بود:
«یه احساسیه که انگار یادت نمیاد حس بهتر داشتن چجوری بوده، و بعد کارهایی رو انجام میدی که فکر می‌کنی حالت رو بهتر می‌کنه، اما نمی‌کنه، حتی بدترش میکنه.  
و کارهایی که می‌ترسی انجامشون بدی، احتمالا کارهایی هستن که حالت رو بهتر می‌کنن، اما باز هم  نمی‌تونی انجام بدی، و دلیلی هم براش نداری.»

به خودت افتخار کردی؟
بخاطر مسیری که تو این چند ماهه گذشته طی کردی،
بخاطر جنگ‌های روانی خاموشی که به تنهایی پشت سر گذاشتی،
بخاطر موقعی که زمین خوردی و هیچکس نفهمید و عصای دستت نشد اما باز قوی‌تر از قبل بلند شدی.
به خودت افتخار کن تو خیلی قوی‌تر از اون چیزی هستی که فکر می‌کنی...

افرادی که به ما آسیب زدن، معمولا به جای احساس گناه، ازمون متنفر می‌شن، چون اونارو یاد بی‌رحمیشون می‌ندازیم.

لذت‌ بردن را یادمان ندادند از گرما مینالیم ،از سرما فرار می کنیم در جمع از شلوغی کلافه میشویم و در خلوت از تنهایی بغض می‌کنیم غافل از اینکه زندگی همان لحظاتی بود که میخواستیم بگذرند.